PTSS – Politiemens en Reiziger – Heb ik een goede balans?

Je hoort het steeds meer: Mensen met een burn-out, mensen met PTSS, mensen die op allerlei manieren therapie gaan volgen of coaching aangaan. Er wordt steeds meer over gedeeld en daardoor lijkt het er meer te zijn. Maar is het er ook meer dan vroeger? Zijn de problemen groter nu dan toen? Er is meer aandacht voor en wordt het dan ook groter?

De laatste tijd vraag ik mijzelf vaker af: Heb ik een goede balans? De balans tussen mijn werk, mijn vrije tijd, de mooie dingen in het leven?

Politiemens / Reiziger – Heb ik een goede balans?

Ik hoor om mij heen van mensen die thuis komen te zitten. Ook van mensen waar je het niet gelijk van verwacht. En dan begin je ook bij jezelf af te vragen of ik het goed aanpak. Maar wat is dan die juiste aanpak? Heb ik een juiste balans in mijn leven? Ik reis veel, zie dus veel mooie dingen van deze wereld en als ik werk zie ik die ook…maar zie ik ook de keerzijde van wat het leven kan brengen. Heb ik een goede balans gevonden om als politiemens goed alle heftige incidenten te verwerken. Neem ik daar voldoende tijd voor? Is het dan juist goed dat ik veel reis en dus langere pauzes heb waarin ik minder tot geen nare incidenten meemaak?

Ik denk dat ik een juiste balans heb gevonden. Want ik denk dat ik de dingen juist weg zet, goed verwerk. Maar wanneer weet je dat zeker? Is het gewoon afwachten? Voor iedereen is het anders, wat de een lastig vindt is voor de ander geen probleem. Wat bij de een toch als een verrassing jaren later weer naar boven komt en problematisch blijkt is dat bij een ander niet.

• Merendeels de tekst van deze blog schreef ik in februari van 2022 en nu oktober 2024 ben ik in augustus gestopt met noodhulp diensten draaien en zal ik begin december helemaal uit dienst treden…

Wanneer doe je het goed? Politiemens – PTSS

Ik geef de nare situaties die ik tref in het werk de nodige aandacht maar ook niet te veel. Sommige situaties gaan meer in je systeem zitten en blijven wat langer hangen. Nare situaties waarin de dood of hele heftige verwondingen zitten zijn altijd dingen waarmee ik de volgende dag wakker wordt. Ik weet, na 19 jaar als agent gewerkt te hebben, dat dit niet blijvend is en dat dit vaak ook eenmalig is.

Gelukkig zijn we binnen de politie nu wel zo ver dat er veel gesproken wordt over de heftige gebeurtenissen die we meemaken. Collega’s informeren naar elkaar en er wordt oprecht geluisterd naar je ervaring. Dit werkt heel goed mee in de verwerking van dit soort heftige incidenten.

Gelukkig kon ik over het algemeen ook de situaties goed zien zonder mijzelf daar bij in te betrekken. Bijvoorbeeld het brengen van slecht nieuws is iets wat altijd heftig blijft. Ik kon de tranen vaak ook niet bedwingen in de situatie zelf, als je het leed en verdriet van de ander ziet en voelt. Maar zo gauw ik buiten stond ging het gesprek vaak al snel weer over ‘normale’ dingen of dat waar wij mee bezig waren voor deze melding kwam.

Ik besefte me heel goed dat ik in het leven van een ander stapte en dat soortgelijke situatie mij niet hoeven te treffen. Angst voor nare situaties heeft niemand ooit geholpen maar sluipen er soms in. Het is belangrijk om daar alert op te zijn en blijven zodat ze niet een eigen leven gaan leiden en voor problemen gaan zorgen op de langere termijn.

Ik werkte fulltime maar nam altijd lange pauzes waarin ik op reis ging en dus mijzelf een soort van reset gaf. Heel lang heb ik dit gedaan en het gevoel gehad dat ik zodoende de mooie kant van de wereld genoeg kon blijven zien en beleven. Op een gegeven moment bedacht ik me, wie hou ik nu voor de gek? Waarom moet ik die balans behouden? Van wie moet ik een balans houden? Waarom moet ik een balans houden in vreselijke dingen zien en mooie reizen maken?

Is het omdat ik mijzelf veel mooie reizen gun en veel mooie dingen laat beleven dat ik mijzelf ook straf op de een of andere manier?

Heb ik een goede balans? Werk / Privé / Reizen

Toen dat inzicht tot mij kwam, en meerdere (bijv door drijfveren sessies), heeft dit mij over de streep getrokken om afscheid te nemen van die baan die werkelijk mijn droom was om te gaan doen. Agent zijn en mensen helpen, voor aan de linie staan en daar hulp bieden waar het er echt toe doet. Ik heb dit ook echt vele jaren met super veel plezier en voldoening gedaan.

Maar op het moment dat je daar niet meer helemaal achter staat gaat het principe wat ik maar o zo goed ken werken. Alles wat je aandacht geeft groeit. En dus zag ik vele nare dingen die ik niet wilde zien. Moest ik toch net beslissingen nemen in situaties die ik liever niet nam. Stond ik bij incidenten die ik net zo lief niet had meegemaakt en ga zo maar door.

Ik besloot toen dat ik mijzelf niet langer ging ‘pijnigen’ maar dat ik afscheid ging nemen van deze prachtige maar ook heftige baan. Deze keuze nam ik eind 2023… Het duurde nog even voordat ik ook echt ontslag indiende maar mijn laatste dienst werkte ik op 15 augustus en op 6 december ben ik dan echt uit dienst..

Ik deelde vorige week ook al een blog waarin ik me afvroeg of ik een deel van mijn identiteit kwijt was geraakt. Ergens voelt het zo maar ik weet dat dit niet zo is. Je stapt uit een laag van deze wereld die de meeste mensen nooit zullen leren kennen, gelukkig! Altijd van alles weten van mensen voorbij de voordeur is niet altijd prettig.

Nu heb ik een nieuwe balans:
Reiziger / Wandelaar / Yogalerares / Coach
bij mijn eigen bedrijfje Zinvol Reizen

Nu heb ik de keuze gemaakt om te werken met mensen die vrijwillig bij mij komen om met mij op pad te gaan. Of om met zichzelf aan de slag te gaan en daar mag ik een kleine rol inspelen, bijv de mindfulness reis in Jordanië maar ook de pelgrimsreis naar Santiago en uit je comfortzone stappen in het nog onontdekte Oman. Wat is het leuk om met mensen te werken… het blijft een uitdaging ook nu. Niet elke groep is even gelijkmoedig .. Verwachtingspatronen kunnen parten gaan spelen als je wat langer bij elkaar bent… De uitdaging is voor mij net zo groot als dat die was in het politiewerk. Alleen belast ik nu mijzelf niet zo met het zien van de trauma’s en het drama van anderen.

Tot nu toe voelt het als een super goede keuze. Ik ben lekker op pad en een aantal reizen gaan door en langzaam krijgt alles een beetje vorm. Ik heb mezelf heel 2025 gegeven om te kijken of het haalbaar kan worden. En weet je? Lukt het niet dan kan ik altijd weer ergens aan kloppen en vragen om werk. Volgens mij zitten we in Nederland nog steeds te springen om werknemers!

En heb ik een goede balans gevonden?

De lange termijn zal moeten uitwijzen of ik het allemaal een goed plekje heb gegeven en verwerkt heb.
Je doet wat je denkt dat goed is en waar jij je goed bij voelt.

Meer zinvolle inspiratie lezen?

Je lijdt dikwijls het meest door het lijden dat je vreest

Heliview op je leven pakken – Even het grotere plaatje zien

Wat doet een glimlach met & voor jou – Lachen is Gezond

En ja, mijn gewoonte is wel dat ik in mogelijkheden denk!

In Mogelijkheden Denken – Gewoon Omdat Het Kan!

Ik hoop dat jij net zo van deze mooie wereld geniet dan ik doe