Kamperen op de vulkaan Gunung Marapi, Sumatra – Indonesië

Jacomijn | 26 december 2019 | Actief, Azië, Indonesië | Geen reacties

Ik ga altijd graag een uitdaging aan dus toen Roni van Roni’s Tours mij aanbood om te gaan kamperen op de vulkaan Gunung Marapi zei ik gelijk ja! De vulkaan waar ik zou overnachten, Gunung Marapi, is op het eiland Sumatra en dichtbij de stad Bukittinggi. Als ik dan geluk had dan zou ik een mooie zonsopgang kunnen zien de volgende ochtend.

De Marapi (naam betekent Vuurberg) is 2891 meter hoog en is onderdeel van het Barisangebergte. Het is de meest actieve vulkaan van West Sumatra en de laatste uitbarsting is in 2004 geweest.

Ik was op Sumatra halverwege oktober ’19 en de temperaturen zijn er dan fijn. Overdag lekker zomers en in de avond koelt het dan af maar zeker niet koud. In de hotels of andere overnachtingen ben je dan geen airconditioning nodig en dat vind ik altijd wel zo fijn. Die koude lucht hou ik niet van. Maar ik was dus nog wel een beetje bang dat het te koud zou worden. Dus in de voorbereiding, in mijn kleine rugtas, nam ik een extra broek mee en een windjack, trainingsjack en een trui 🙂

Harau Vallei - Sumatra — Een dag ervoor was ik nog in de Harau Vallei waar ik heerlijk genoot van de omgeving en het zonnetje!

In de Harau vallei bracht ik een avontuurlijke nacht door in een grot!

Vanuit Bukittinggi vertrok ik achterop de scooter bij mijn gids. Onderweg kochten we nog wat laatste dingetjes voor op de vulkaan Marapi zoals Indomie (voor ontbijt) en water. Uiteraard moet je alles zelf meeslepen naar boven om er te kamperen. Dus de tent, eten, drinken en alles wat daarbij hoort zoals een klein gasstelletje en bord/pannen.

Onderaan de vulkaan Marapi, voordat je het gebied inloopt, schrijf je je in zodat men weet wie er op de vulkaan aanwezig is. En toen gingen we op pad totdat na een half uur mijn gids erachter kwam dat hij de tent vergeten was… Die lag nog bij de scooter!! Ik bleef achter bij een in aanbouw zijnd huis terwijl hij terug rende om de tent op te halen, hahaa! Ik genoot ondertussen heerlijk van het zonnetje en werkte wat notities bij in mijn telefoon.

Kamperen op de vulkaan Gunung Marapi

Sumatra – Indonesië

De tocht naar naar boven duurt zo’n 5 a 6 uur. Het pad is best goed aangelegd maar door de nattigheid is het best glad op veel plekken. Hoe hoger je komt hoe vochtiger het is en hoe steiler dus daar wordt het op beide vlakken niet makkelijker op. Ik hou wel van zo’n uitdaging en genoot van het klimmen en klauteren.

Na zo’n 3 uur lopen werd het schemer en begon het frisser te worden…al had ik het door het klimmen best warm. Toch mijn trainingsjack aan gedaan om niet ziek te worden want mijn rug was nat van het zweet en als je dan even stil staat dan koel je snel af. Doordat je best snel stijgt is het wel aan te raden om elke keer even te stoppen en water te drinken.

Toen het dan toch bijna donker begon te worden hebben we onze tent opgezet. We zaten nu nog mooi in de vegetatie en hadden dus nog wat bescherming van de bomen om ons heen. Als we nog een stuk verder zouden lopen dan kwamen we boven de bomengrens. Daar wordt het dan ook gelijk nog een stuk frisser! Net voordat het echt donker was stond de tent en kort erna begon het ook te regenen, wat een geluk!!

We zaten in de tent en het gasstelletje werd dan maar binnen gehaald om in de tent ons eten te koken.

Kamperen op vulkaan Gunung Marapi - Sumatra, Indonesie — Kamperen op vulkaan Gunung Marapi – Sumatra, Indonesie

De gids heeft heerlijk gekookt… Een combi van aardappel, broccoli, tomaat en tempeh van noten. Dit in water met zout, steranijs, cinnamon en kruidnagel gaf het een heerlijke smaak. Voor een maaltijd tijdens het kamperen was dit heel goed! Ik vond het wel wat eng uiteraard dat het gasstelletje in de tent was gezet en lette goed op dat het ding niet omviel. Ondertussen werd het lekker warm in de tent wat ook wel weer heel fijn was!

Op een gegeven moment kwam dit hondje nog even langs 🙂

Hondje Sumatra, Indonesie — Is’ie niet schattig?

Kamperen op de vulkaan Gunung Marapi

De volgende ochtend op tijd weer verder om de zonsopgang te zien natuurlijk!! Het weer leek niet al te best maar ik had nog goede hoop…totdat ik uit de bomengrens liep en de regen nog erger werd en ik een witte, grauwe wereld in liep.

De vulkaan Gunung Marapi is natuurlijk een en al steen en we gleden net zo vaak uit dan dat we stappen omhoog zetten. Om ons heen was het grijs en we waren nat en koud. Het waaide en het was net een koude herfstdag in NL….ware het niet dat ik bijna op 2800 meter hoogte stond en er niets om mij heen was dan stenen…

We zijn tot het punt gegaan waar een gids een hartaanval heeft gehad en overleed. Hier staat een herdenkingsteken voor. Het had geen nut, ik was het ook zat en gaf op. Ik gaf op omdat het er gewoon niet van kwam, waar liep ik voor? Ik zou geen zonsopgang zien en om dan voor de vorm die laatste 100 meter af te leggen terwijl je steeds meer kans liep om te vallen en uit te glijden.. Nee we gingen terug!

Opgeven is geen optie! Maar dat is als je weet dat het nog mogelijk is of als het alleen maar zwaar is maar … als je weet dat het doel niet haalbaar is of gewoon niet meer aanwezig dan sta ik mezelf toe om op te geven.

De tocht naar boven had ik al het idee dat ik het makkelijker had dan de gids. Het was een jonge vent maar mager en on top of that ook nog een beetje verlegen. De rugtas droeg hij niet goed op de heupen en dus droeg alles met zijn schouders wat het extra zwaar maakt. Ik kon hem niet uitleggen hoe het beter was doordat hij niet goed Engels kon. Hij was ervaren en gaf aan dat het goed was zo.

De tocht naar beneden had ik het nog makkelijker en ging alles lekker vanzelf maar de gids bleef achter. Hij had het zwaar en moeilijk. Ik ben lang bij hem gebleven maar op een gegeven moment ben ik doorgelopen. Het was te koud en te nat om elke keer stil te blijven staan. Ik smachtte naar de zon en hoopte die beneden te zien.

Een beetje teleurgesteld was ik dan wel toen het beneden net zo mistig was en de zon en de daarbij horende temperatuur achterbleef. Foto’s heb ik dus niet meer gemaakt en ik zat onder een afdakje een ruim half uur te wachten op de gids en mezelf proberen warm te houden.

Van de tocht naar beneden heb ik een aantal foto’s nog gemaakt en dus kun je nog een beetje een sfeerbeeld krijgen van hoe de tocht er uit ziet en hoe de natuur is.

In Bukittinggi aangekomen boekte ik dan ook een heerlijk hotel en nam ik hete douche!!

De ervaring vond ik super, kamperen op de vulkaan Gunung Marapi en de wandeling was ook erg gaaf…Alleen de omstandigheden konden beter. En natuurlijk wat het ultieme moment op de vulkaan moest zijn bleef uit…dat was toch wel een teleurstelling 🙂

Daar doe je het ook een beetje voor, toch?

Ik boekte deze trip bij Roni’s Tours en hij heeft uiteraard nog veel meer te bieden voor en lokale prijs!

Vond je dit een leuke uitdaging? Deel hem op je sociale media!!